Fic 001
Fic ไอเซน x งิน :: what if …. (ถ้าหากว่า ....)
Fiction ตอนสั้นๆ ตอนเดียวจบ : แต่งจากภาพ เห็นอะไร รู้สึกอยากเขียนยังไง ก็พิมพ์อย่างนั้น
ข้าทำสิ่งที่ถูกแล้วเหรอ .... ข้าไล่ตามแผ่นหลังของท่านมาจนถึงเวลานี้ ด้วยความหวังว่าจะแข็งแกร่งกว่า เป็นใหญ่กว่า หรือว่ามันเพราะอะไรกันแน่ .... มันเพราะอะไรกันแน่ที่ข้าตามท่านมา .... ท่านไอเซน ....
มือใหญ่โอบรัดร่างบางจากด้านหลัง คว้าตัวเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย ยูคาตะสีขาว พลิ้วไหวบางเบาหลุดร่วงลงกับพื้น ร่างบางสั่นสะท้านด้วยความเย็นเมื่อลมประทะผิวขาวซีดนั่น มือหนาค่อยๆลูบไล้อย่างทะนุถนอม สัมผัสได้ถึงผิวที่หยาบกร้านจากการจับดาบมาเป็นเวลานาน ก่อนมือนั้นจะเอื้อมมาสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวด้านหน้า ลิ้นร้อนเริ่มไล้เลีย ริมฝีปากขบกัดที่ใบหู และซอกคอ รอยจ้ำแดงเล็กๆ ปรากฏไปทั่ว สีแดงที่ตัดกัน กับผิวขาวซีดนั่น มองเห็นได้อย่างชัดเจน
“วันนี้ข้าเหนื่อยเหลือเกิน งิน”
เสียงทุ้มเอ่ยก้องกังวาน และยังคงปรนเปรอความใคร่ให้ร่างตรงหน้าอย่างไม่ลดละ
“เหนื่อยอะไร ? .... วันๆท่านใช้ให้คนอื่นทำงานแทนทั้งนั้น”
เสียงเล็กตัดพ้ออย่างไร้เยื่อใย
“เหนื่อยที่ต้องระงับความต้องการในตัวเจ้าไงล่ะ ทุกวันที่ข้าต้องการจะแข็งแกร่งขึ้น แต่ะภายในใจข้ากลับยิ่งอ่อนแอลงเพียงแค่เห็นหน้าเจ้า”
“งั้นข้าจะไปให้พ้นๆ จะไม่ต้องเป็นตัวขัดขวางทางขึ้นสู่อำนาจของท่าน”
..... คำพูดของท่าน ช่างเย็นชานัก มันไม่ได้แฝงไปด้วยความรู้สึกอย่างที่ท่านเอ่ยออกมาเลยแม้แต่น้อย อย่าโกหกข้า .....
ห้วงความคิดนั้น ทำให้หยดน้ำใสๆไหลออกมานัยน์ตาเรียว เจ้าของเรือนผมสีเงิน พยายามอย่างที่สุดที่จะกดกลั้นไม่ให้มี ‘น้ำตา’ ไหลออกมาให้คนตรงหน้าเห็น .... แต่ก็สายเกินไปแล้ว เมื่อน้ำตาไม่รักดีหยดหนึ่ง ไหลลงอาบแก้ม ร่างสูงที่ทาบทับอยู่ จึงค่อยๆใช้ปลายลิ้นไล้เลียมัน ก่อนจะพรมจูบไปทั่วทั้งแก้มและเลื่อนมาประกบริมฝีปาก เจ้าของน้ำตาหยดนั้น ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เขาเต็มใจที่จะให้สิ่งต่อไปเกิดขึ้น
ค่ำคืนที่แสนเร้าร้อนผ่านไป อดีตยมทูต ทอดกายก่ายกอดอยู่ด้วยกัน
ร่างบางซบแผ่นอกกว้าง เขาสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบของชายตรงหน้า ร่างกายเขาช่างไร้ความอบอุ่น
งิน ลุกขึ้นนั่ง และมองใบหน้าที่เหมือนจะหลับใหลนั่น ด้วยความเศร้าใจ
.... ท่านกำลังจะเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนแปลงไปจนอาจกลายเป็น 'สิ่ง' ที่อันตราย
และเมื่อท่านเปลี่ยนไป ท่านจะยังมีความเป็นมนุษย์ จะยังมีหัวใจหลงเหลืออยู่อีกหรือไม่ ....
ชายผู้นอนเอนกายอยู่เตียงใหญ่สีขาว รับรู้ได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ ร่างสูงจึงปรือตาขึ้น ก่อนจะเอ่ยประโยคแรกหลังจากผ่านค่ำคืนอันยาวนาน
“ตื่นนานแล้วเหรอ ?”
“ท่านไม่เคยหลับ”
“นี่ข้าถามเจ้านะ งิน”
“ไม่ .... ข้าจะพูดว่า ท่านไม่เคยหลับ”
รอยยิ้มที่ไม่มีความหมาย ปรากฎบนใบหน้าของชายผู้ซึ่งกลายเป็น ศัตรูของเหล่ายมฑูต
“ฮะฮะ .... เอาล่ะ ข้าต้องไปแล้ว”
“ท่านไอเซน”
เสียงเรียกหลุดออกจากปากอย่างไม่ตั้งใจ
แต่เจ้าของชื่อ กลับรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการไว้ด้วยเสียงเรียกนั่น
เขาค่อยๆพลิกตัวโอบกอดร่างบางเอาไว้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะบรรจงจูบที่หน้าผาก แล้วกระชับวงแขนให้การกอดแน่นขึ้นอีก ราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหายไป
“ข้ารู้ .... ข้ารู้ว่าเจ้ากลัว”
“ข้ารึจะกลัว ? กลัวอะไร ?”
น้ำเสียงยังคงเย็นชา คำพูดผ่านใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มผมสีเงิน
“เจ้ากลัวว่า ข้าจะเปลี่ยนไป เจ้ากลัวว่า ข้าจะไร้หัวใจ”
ราวกับโหลแก้วถูกทุบจนแตก ความคิดส่วนลึกของเขา ถูกไอเซนมองออกอย่างง่ายดาย ร่างบางหน้าร้อนผ่าว แดงระเรื่อไปจนถึงใบหู และต้นคอ
“งิน .... ข้าเองก็รับประกันไม่ได้หรอกว่า จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ข้าต้องการในสิ่งที่จะทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ ยิ่งใหญ่ขึ้นกว่านี้ มีอำนาจ .....”
ไม่ทันจะพูดจบ นิ้วเรียวเล็กก็แตะลงบนริมฝีปาก
คำถามที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ทำเอาเจ้าของเรือนผมสีเงินนิ่งชะงัก เขาไม่รู้ว่า ในความหมายที่แท้จริงของประโยคนั้น คืออะไร ....
ประโยคหนึ่งดังก้องในหู ตอกย้ำความรู้สึกเจ็บปวด ให้รุนแรงขึ้น เมื่อตระหนักได้ว่า ถ้าวันนั้นมาถึง ชายผู้นี้คงไม่ลังเลที่จะฆ่าเขาเป็นแน่ ถ้าวันนั้นมาถึง เขาเองก็คง ไม่ได้รับความปราณีใดๆ
“ถ้าหาก .... ถ้าหากโลกหน้ามีจริง ข้าหวังว่าข้าจะได้พบท่านอีก”
แม้จะอยากพูดในสิ่งที่ใจคิด ออกไปให้คนตรงหน้าฟังมากกว่านี้ แต่เขารู้ดีว่า ไอเซน มาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับไปเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว คำพูดใดๆคงไม่อาจหยุดยั้งเหตุการณ์ที่ต้องเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ คงไม่มีสิ่งใดที่เขาจะเอ่ยได้ดีกว่านี้
เจ้าของเรือนผมสีเงิน ทำได้เพียงเดินตามเจตนารมณ์ของชายผู้ซึ่งได้กุมหัวใจของเขาไว้ .... เป็นเวลานานแสนนาน
“โลกหน้า คือโลกที่ข้าจะได้เป็นใหญ่ ตะหากล่ะ งิน .... และอีกไม่นาน ข้าจะต้องทำสำเร็จ”
ร่างสูงประกบปาก ลิ้นร้อนควานหาความหวานจนพึงใจ ก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ่อยอิ่ง ไอเซน ลุกขึ้นจากเตียง เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
.... ข้ารู้แล้ว ข้าแน่ใจแล้วว่า สิ่งที่ท่านทำทั้งหมดนี้ มันทำให้ท่านเปลี่ยนไปในทางที่ข้ากลัว ท่านเริ่มจะไร้หัวใจซะแล้วสิ ....
ร่างบางสั่นเล็กน้อย เขาหัวเราะอยู่ในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะกลายเป็นเสียงสะอื้นเล็กๆ น้ำตาที่เคยกลั้นไว้ ก็พร้อมใจกันไหลออกมา งิน ล้มตัวนอน ปล่อยให้น้ำใสๆที่ไหลออกมารินรดจนหมอนเปียก รอยยิ้มเศร้าๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้า ริมฝีปากบางขยับ
สติเริ่มเลือนราง เขาเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรต่อไปแล้ว ..... และที่เหนื่อย ไม่ใช่ร่างกาย .....
ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง .... เงียบงัน .... จนได้จนเสียงกังวานดังของความคิด
.... ถ้าหากโลกหน้ามีจริง ข้าหวังว่าจะได้พบท่านอีก และขอให้อย่าเกิดเรื่องแบบนี้อีกเลย เพราะข้าเพียงแค่ อยากใช้ชีวิตอยู่กับท่าน เท่านั้นเอง ....
Fiction ตอนสั้นๆ ตอนเดียวจบ : แต่งจากภาพ เห็นอะไร รู้สึกอยากเขียนยังไง ก็พิมพ์อย่างนั้น
ข้าทำสิ่งที่ถูกแล้วเหรอ .... ข้าไล่ตามแผ่นหลังของท่านมาจนถึงเวลานี้ ด้วยความหวังว่าจะแข็งแกร่งกว่า เป็นใหญ่กว่า หรือว่ามันเพราะอะไรกันแน่ .... มันเพราะอะไรกันแน่ที่ข้าตามท่านมา .... ท่านไอเซน ....
มือใหญ่โอบรัดร่างบางจากด้านหลัง คว้าตัวเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย ยูคาตะสีขาว พลิ้วไหวบางเบาหลุดร่วงลงกับพื้น ร่างบางสั่นสะท้านด้วยความเย็นเมื่อลมประทะผิวขาวซีดนั่น มือหนาค่อยๆลูบไล้อย่างทะนุถนอม สัมผัสได้ถึงผิวที่หยาบกร้านจากการจับดาบมาเป็นเวลานาน ก่อนมือนั้นจะเอื้อมมาสัมผัสกับส่วนอ่อนไหวด้านหน้า ลิ้นร้อนเริ่มไล้เลีย ริมฝีปากขบกัดที่ใบหู และซอกคอ รอยจ้ำแดงเล็กๆ ปรากฏไปทั่ว สีแดงที่ตัดกัน กับผิวขาวซีดนั่น มองเห็นได้อย่างชัดเจน
“วันนี้ข้าเหนื่อยเหลือเกิน งิน”
เสียงทุ้มเอ่ยก้องกังวาน และยังคงปรนเปรอความใคร่ให้ร่างตรงหน้าอย่างไม่ลดละ
“เหนื่อยอะไร ? .... วันๆท่านใช้ให้คนอื่นทำงานแทนทั้งนั้น”
เสียงเล็กตัดพ้ออย่างไร้เยื่อใย
“เหนื่อยที่ต้องระงับความต้องการในตัวเจ้าไงล่ะ ทุกวันที่ข้าต้องการจะแข็งแกร่งขึ้น แต่ะภายในใจข้ากลับยิ่งอ่อนแอลงเพียงแค่เห็นหน้าเจ้า”
“งั้นข้าจะไปให้พ้นๆ จะไม่ต้องเป็นตัวขัดขวางทางขึ้นสู่อำนาจของท่าน”
..... คำพูดของท่าน ช่างเย็นชานัก มันไม่ได้แฝงไปด้วยความรู้สึกอย่างที่ท่านเอ่ยออกมาเลยแม้แต่น้อย อย่าโกหกข้า .....
ห้วงความคิดนั้น ทำให้หยดน้ำใสๆไหลออกมานัยน์ตาเรียว เจ้าของเรือนผมสีเงิน พยายามอย่างที่สุดที่จะกดกลั้นไม่ให้มี ‘น้ำตา’ ไหลออกมาให้คนตรงหน้าเห็น .... แต่ก็สายเกินไปแล้ว เมื่อน้ำตาไม่รักดีหยดหนึ่ง ไหลลงอาบแก้ม ร่างสูงที่ทาบทับอยู่ จึงค่อยๆใช้ปลายลิ้นไล้เลียมัน ก่อนจะพรมจูบไปทั่วทั้งแก้มและเลื่อนมาประกบริมฝีปาก เจ้าของน้ำตาหยดนั้น ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เขาเต็มใจที่จะให้สิ่งต่อไปเกิดขึ้น
ค่ำคืนที่แสนเร้าร้อนผ่านไป อดีตยมทูต ทอดกายก่ายกอดอยู่ด้วยกัน
ร่างบางซบแผ่นอกกว้าง เขาสัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบของชายตรงหน้า ร่างกายเขาช่างไร้ความอบอุ่น
งิน ลุกขึ้นนั่ง และมองใบหน้าที่เหมือนจะหลับใหลนั่น ด้วยความเศร้าใจ
.... ท่านกำลังจะเปลี่ยนแปลง เปลี่ยนแปลงไปจนอาจกลายเป็น 'สิ่ง' ที่อันตราย
และเมื่อท่านเปลี่ยนไป ท่านจะยังมีความเป็นมนุษย์ จะยังมีหัวใจหลงเหลืออยู่อีกหรือไม่ ....
ชายผู้นอนเอนกายอยู่เตียงใหญ่สีขาว รับรู้ได้ว่ามีคนกำลังจ้องมองเขาอยู่ ร่างสูงจึงปรือตาขึ้น ก่อนจะเอ่ยประโยคแรกหลังจากผ่านค่ำคืนอันยาวนาน
“ตื่นนานแล้วเหรอ ?”
“ท่านไม่เคยหลับ”
“นี่ข้าถามเจ้านะ งิน”
“ไม่ .... ข้าจะพูดว่า ท่านไม่เคยหลับ”
รอยยิ้มที่ไม่มีความหมาย ปรากฎบนใบหน้าของชายผู้ซึ่งกลายเป็น ศัตรูของเหล่ายมฑูต
“ฮะฮะ .... เอาล่ะ ข้าต้องไปแล้ว”
“ท่านไอเซน”
เสียงเรียกหลุดออกจากปากอย่างไม่ตั้งใจ
แต่เจ้าของชื่อ กลับรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการไว้ด้วยเสียงเรียกนั่น
เขาค่อยๆพลิกตัวโอบกอดร่างบางเอาไว้อย่างแผ่วเบา ก่อนจะบรรจงจูบที่หน้าผาก แล้วกระชับวงแขนให้การกอดแน่นขึ้นอีก ราวกับกลัวคนตรงหน้าจะหายไป
“ข้ารู้ .... ข้ารู้ว่าเจ้ากลัว”
“ข้ารึจะกลัว ? กลัวอะไร ?”
น้ำเสียงยังคงเย็นชา คำพูดผ่านใบหน้าเรียบเฉยของชายหนุ่มผมสีเงิน
“เจ้ากลัวว่า ข้าจะเปลี่ยนไป เจ้ากลัวว่า ข้าจะไร้หัวใจ”
ราวกับโหลแก้วถูกทุบจนแตก ความคิดส่วนลึกของเขา ถูกไอเซนมองออกอย่างง่ายดาย ร่างบางหน้าร้อนผ่าว แดงระเรื่อไปจนถึงใบหู และต้นคอ
“งิน .... ข้าเองก็รับประกันไม่ได้หรอกว่า จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ข้าต้องการในสิ่งที่จะทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้ ยิ่งใหญ่ขึ้นกว่านี้ มีอำนาจ .....”
ไม่ทันจะพูดจบ นิ้วเรียวเล็กก็แตะลงบนริมฝีปาก
“ข้ากลัวว่า เมื่อวันนั้นมาถึง เราจะหันคมดาบใส่กัน”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น เจ้ายินดีจะตายเพื่อข้ามั้ย ?”
คำถามที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ทำเอาเจ้าของเรือนผมสีเงินนิ่งชะงัก เขาไม่รู้ว่า ในความหมายที่แท้จริงของประโยคนั้น คืออะไร ....
'ข้าไม่จำเป็นต้องหลงเหลือความปราณีใดๆอีกแล้ว'
ประโยคหนึ่งดังก้องในหู ตอกย้ำความรู้สึกเจ็บปวด ให้รุนแรงขึ้น เมื่อตระหนักได้ว่า ถ้าวันนั้นมาถึง ชายผู้นี้คงไม่ลังเลที่จะฆ่าเขาเป็นแน่ ถ้าวันนั้นมาถึง เขาเองก็คง ไม่ได้รับความปราณีใดๆ
“ถ้าหาก .... ถ้าหากโลกหน้ามีจริง ข้าหวังว่าข้าจะได้พบท่านอีก”
แม้จะอยากพูดในสิ่งที่ใจคิด ออกไปให้คนตรงหน้าฟังมากกว่านี้ แต่เขารู้ดีว่า ไอเซน มาไกลเกินกว่าจะหันหลังกลับไปเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว คำพูดใดๆคงไม่อาจหยุดยั้งเหตุการณ์ที่ต้องเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้ คงไม่มีสิ่งใดที่เขาจะเอ่ยได้ดีกว่านี้
เจ้าของเรือนผมสีเงิน ทำได้เพียงเดินตามเจตนารมณ์ของชายผู้ซึ่งได้กุมหัวใจของเขาไว้ .... เป็นเวลานานแสนนาน
“โลกหน้า คือโลกที่ข้าจะได้เป็นใหญ่ ตะหากล่ะ งิน .... และอีกไม่นาน ข้าจะต้องทำสำเร็จ”
ร่างสูงประกบปาก ลิ้นร้อนควานหาความหวานจนพึงใจ ก่อนจะค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างอ่อยอิ่ง ไอเซน ลุกขึ้นจากเตียง เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามองร่างบางที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
.... ข้ารู้แล้ว ข้าแน่ใจแล้วว่า สิ่งที่ท่านทำทั้งหมดนี้ มันทำให้ท่านเปลี่ยนไปในทางที่ข้ากลัว ท่านเริ่มจะไร้หัวใจซะแล้วสิ ....
ร่างบางสั่นเล็กน้อย เขาหัวเราะอยู่ในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะกลายเป็นเสียงสะอื้นเล็กๆ น้ำตาที่เคยกลั้นไว้ ก็พร้อมใจกันไหลออกมา งิน ล้มตัวนอน ปล่อยให้น้ำใสๆที่ไหลออกมารินรดจนหมอนเปียก รอยยิ้มเศร้าๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้า ริมฝีปากบางขยับ
"ลาก่อน ท่านไอเซน"
สติเริ่มเลือนราง เขาเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรต่อไปแล้ว ..... และที่เหนื่อย ไม่ใช่ร่างกาย .....
ความเงียบปกคลุมไปทั่วห้อง .... เงียบงัน .... จนได้จนเสียงกังวานดังของความคิด
.... ถ้าหากโลกหน้ามีจริง ข้าหวังว่าจะได้พบท่านอีก และขอให้อย่าเกิดเรื่องแบบนี้อีกเลย เพราะข้าเพียงแค่ อยากใช้ชีวิตอยู่กับท่าน เท่านั้นเอง ....
- The End -
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น