Fic 003

Fic แต่งจากภาพ :: My Lover is YAKUZA
Fiction ตอนสั้นๆ ตอนเดียวจบ : แต่งจากภาพ เห็นอะไร รู้สึกอยากเขียนยังไง ก็พิมพ์อย่างนั้น



อากาศตอนเช้าที่แสนสดชื่น สำหรับที่อื่นแล้วคงจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับวันใหม่ แต่ไม่ใช่ที่นี่ .... ที่บ้านของตระกูล โนดะ ตระกูลยากูซ่าแห่งเมืองโกเบ


"นายครับ เมื่อคืนมีคนของเราถูกจับไปหนึ่งคนครับ"


ลูกน้องคนหนึ่งรายงานต่อเจ้านายของเขา ผู้ซึ่งมีท่าทีสงบและไม่ได้ตกใจกับข่าวที่ได้รับแจ้งซักเท่าไหร่ เรือนผมสีดำตัดกับผิวหน้าขาว รอยสักทั่วไหล่ซ้าย ที่เจ้าของไม่ได้สวมเสื้อปกปิด ... นายใหญ่ของบ้าน โนดะ โชอิจิ


"ทางนั้นส่งข้อเรียกร้องอะไรมา ?"

เสียงทุ้มกังวานที่คนฟังได้ยินแล้วถึงกับก้มหน้าไม่กล้าสบตา


"แจ้งมาเพียงว่า อยากจะพบนายน่ะครับ"
"พบฉัน ?"
"ครับ เห็นว่าถ้าไม่ใช้วิธีนี้ นายจะไม่ยอมไปพบแน่"
"หึๆๆ"


ผู้เป็นนายของบ้าน หัวเราะอย่างเลือดเย็น คงคิดผิดแล้วกระมัง การที่จับตัวลูกไล่ปลายแถวไป คิดหรือว่าคนอย่างเขาจะสนใจ


"แล้วมันจับใครไป ?"


เหมือนเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบด้วยซ้ำ เพราะยังไงเขาก็ไม่มีทางสนใจลูกไล่ปลายแถวอยู่แล้ว พวกนั้นไม่มีความสำคัญกับธุรกิจ หรือกับองค์กรมากนักหรอก ถ้าหากท่าทีของคนรายงานข่าวดูเหมือนจะสั่นกลัว ไม่กล้าที่จะพูด เขาก็คงไม่ถามย้ำ


"ฉันถาม ไม่ได้ยินหรือไง ?"


เสียงทุ้มนั้นเข้มขึ้นจนคนฟังต้องรีบทรุดตัวลงกับพื้น หมอบแทบเท้าเจ้านาย ก่อนจะละล่ำละลักพูดออกมาด้วยความกลัว

"คุณทาเคอิ มันจับคุณทาเคอิไปครับ "


ชื่อนั้น ดังก้องไปทั่วโสตประสาท ลูกชายคนเดียว ผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้ายากูซ่าที่คุมเมืองโกเบอย่างเขา ไม่เคยที่จะหวาดกลัวสิ่งใดหรือผู้ใด นอกจากครอบครัวแล้ว สิ่งที่เดียวที่เขาใส่ใจก็คือผู้ชายที่ชื่อ อิคาวะ ทาเคอิ


ความหวาดกลัวเข้าปกคลุมจิตใจของเขาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก่อนหน้านี้เขาเคยรู้สึกแบบนี้กับผู้เป็นบิดา ทุกครั้งที่พ่อของเขาออกจากบ้าน เขากลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้พบหน้าพ่ออีก และกับผู้ชายคนนี้ โนดะ โชอิจิ ก็รู้สึกแบบเดียวกัน


"เอาล่ะ เตรียมรถซะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้"


แม้ในอกนั้นจะลั่นราวกลองศึก แต่เขาก็เก็บอารมณ์ได้ดี และพยายามพูดสั่งลูกน้องด้วยท่าทีสุขุมอย่างเก่า น้ำเสียงราบเรียบ พร้อท่วงท่าการเดินอย่างสง่า สมกับที่เป็นเจ้าพ่อยากูซ่า แห่งเมืองโกเบ

..........................................................

รถเบนซ์คันหรูจอดตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง เมื่อเห็นคนเปิดประตูรั้ว ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ในรถจึงเปิดประตูลงมา 

"นายครับ ให้ผมเข้าไป..."

"ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอง"

เขาสั่งห้ามลูกน้องในทันที และเดินตรงเข้าสู้รั้วบ้านหลังนั้น ... ภายในบ้านมีชายหลายคนในชุดสูทดำ ท่าทางราวกับบอดี้การ์ด ชายหนุ่มร่างสูงในสูทเทา เดินฝ่าวงล้อมนั่นไปอย่างไม่หวั่นเกรง ประตูบ้านเปิดกว้าง ราวกับพร้อมที่จะต้อนรับผู้มาเยือนเสมอ โชอิจิ  เดินเข้าไป และพบกับผู้ชายที่ใจของเขาห่วงมากที่สุด นั่งอยู่บนโซฟาสีขาวตัวใหญ่

"ทาเคอิ "

"โชอิจิ "

ทั้งคู่แทบจะเอ่ยออกมาในเวลาที่พร้อมกัน และในขณะที่กำลังจะก้าวไปหา กลับรู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบที่คุ้นเคยตรงต้นคอ

"อย่าไปไกลกว่านี้เลย คุณโนดะ "

เสียงที่ดังมาจากข้างหลังนั่น ฟังดูไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

"ฉันไม่ได้พกอาวุธเข้ามา เล่นเอาปืนจ่อต้นคอกันแบบนี้ ไม่มากไปหน่อยหรอ"

"โอ้ ... ขอโทษที ผมแค่กลัวว่าคุณจะ .... "

ในขณะที่เจ้าของกระบอกปืนลดปืนลง โนดะ โชอิจิ อาศัยจังหวะที่หมอนั่นกำลังเอ่ยปากพูด หักข้อมือเข้าหาตัวเจ้าของปืน แล้วลั่นไก

"ปัง !!"

คนที่เคยเอาปืนจ่อต้นคอเขาอยู่นั้น ตอนนี้กลับลงไปนอนจมกองเลือด แน่นิ่ง ไม่กระดิก

"โช ..."

"ไปเร็ว !!!"

ด้วยความชำนาญ เจ้าพ่อยากูซ่าคว้าปืนกระบอกนั้นมาเป็นของตน แล้ววิ่งฝ่าวงล้อมของบอดี้การ์ดข้างนอกไปด้วยการสาดกระสุนปืนที่มีอยู่เพียงกระบอกเดียว !!! รถเบนซ์คันเดิมจอดคอยท่าไว้อยู่แล้ว ทั้งสองรีบวิ่งขึ้นรถ ในขณะที่คนขับก็ออกตัวเต็มที่ เพื่อที่จะหนีให้พ้น ... ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรวดเร็วขนาดนั้น คงไม่มีใครทันสังเกตเห็นว่า โชอิจิ จับมือ ทาเคอิ ไว้แน่น และไม่ปล่อยมันลยจนกระทั่ง กลับถึงบ้าน ... 

"ปลอดภัยแล้วนะครับ นาย"

ลูกน้องที่ยืนเรียงแถวรอรับ กล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ก็ยิ้มได้ไม่นาน เมื่อเจ้านายของเขาตบเข้าให้ด้วยด้ามปืนที่ยังถืออยู่ในมือ เขาไม่สนใจว่า แรงกระแทกนั้นจะทำให้ลูกน้องหน้าชา หรือ เจ็บปวด แม้จะเห็นหยดเลือกที่ไหลออกจากจมูก และแผลเล็กๆที่โดนด้ามปืนกระแทกใบหน้า ก็ตาม

"ปลอดภัยบ้าอะไร !! พวกนายเกือบทำให้ฉันตาย มิหนำซ้ำยังเกือบทำให้ ทาเคอิ ต้องตาย ถ้าเขาตายใครจะรับผิดชอบ ใครจะรับผิดชอบกับเรื่องนี้ แค่การที่พวกนายปล่อยให้ ทาเคอิ ถูกจับตัวไป ฉันก็ไม่คิดจะให้อภัยแล้ว ไปคว้านท้องซะให้หมด !!!"

พายุอารมณ์ที่โหมกระหนำ ทำให้ลูกน้องที่ยืนอยู่ทั้งหมดทรุดตัวลงนั่งกับพื้น เพราะรู้ว่าเจ้านายของพวกเขาโหดเหี้ยมเพียงใด ในกระแสพายุอารมณ์ที่พร้อมจะซัดทุกชีวิตให้กระเด็นนั้น ไม่มีใครกล้าเอ่ยอะไรออกมา แม้เพียงจะหายใจยังรู้สึกลำบาก สิ่งที่ลูกน้องทุกคนจะทำได้ คงมีเพียงการเปล่งเสียงออกไปพร้อมๆกัน ว่า ......

"ขอโทษครับ !!!"

ในขณะที่ชายร่างสูงกำลังยกปืนขึ้นเล็งไปที่หัวใครคนใดคนหนึ่ง จู่ๆก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากมือของคนข้างๆที่เอื้อมมาจับมือข้างที่ถือปืนนั่นอยู่

"พอเถอะ โชอิจิ ฉันไม่เป็นอะไร ปลอดภัยก็ดีแล้ว"

"ไม่เป็นไร ... ? นายพูดงี้ได้ไง นายอาจจะตายได้ ถ้ามันผิดคำพูดถ้ามันฆ่านายแล้วส่งศพกลับมา แล้วฉันจะทำยังไง ฉันจะ ...."

นิ้วเรียวแตะลงบนริมฝีปากนั่นอย่างนุ่มนวล รอยยิ้มที่เหมือนปลอบประโลมทุกสิ่ง ยิ้มที่ส่งให้เขาเพียงคนเดียว ยิ้มเดียวที่ทำให้เขาใจอ่อน ยิ้มเดียวที่เขาจะไม่มีทางยอมให้มันหายไป ... โชอิจิ  ส่งปืนให้กับลูกน้องคนที่อยู่ใกล้ที่สุด อย่างคนที่ใจเย็นลงแล้ว

"เอาไปเก็บซะ แล้วพวกนายก็ไปได้แล้ว"

ทาเคอิ ยิ้มให้กับลูกน้องคนนั้น เหมือนจะบอกว่า ไม่เป็นไรแล้ว  และก่อนที่พวกนั้นจะเดินจากไป เสียงทุ้มก็ดังก้องขึ้นอีกครั้ง

"นี่พวกแก !!! หลังจากนี้ไป ถ้า ทาเคอิ เป็นอะไรไป ฉันจะถือว่าพวกแกหักหลังฉัน และไม่ตั้งใจดูแลให้ดี ถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกับ ทาเคอิ อีกละก็ ฉันจะตามฆ่าล้างโคตรพวกนายให้หมด เข้าใจมั้ย ??!!"

"ครับ !!!"

หลังจากที่เคลียร์ปัญหาทุกอย่างเสร็จแล้ว เวลาก็ล่วงเลยจนมืดค่ำ ชายหนุ่มสองคน หลีกหนีจากความวุ่นวาย เข้ามาหลบอยู่ในห้องส่วนตัว นอนอยู่บนเตียงใหญ่ ในอ้อมแขนของกันและกัน

"อย่าทำให้ฉันเป็นห่วงอีกนะ เข้าใจมั้ย"   เจ้าของรอยสักใหญ่พูดขึ้น

"ฉันขอโทษ"

ร่างสูงกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะหายไป ...ใช่แล้ว เขาไม่อยากให้คนๆนี้หายไปไหนอีก

"ถ้านายทำให้ฉันเป็นห่วงอีก ฉันจะฆ่านายจริงๆด้วย"

"ฉันขอโทษ ที่ไม่ระวังตัวให้ดีเอง"  ทาเคอิ ขยับเข้าไปแนบชิดกับร่างกายที่แข็งแรงนั่น

แม้คำขอโทษนั้นจะจริงใจ แต่มันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขามั่นใจได้ว่า คนที่เขาห่วงใยนั้นจะปลอดภัยแล้วจริงๆ ... แววตาของเจ้าของรอยสักนั้นส่อแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อเห็นอย่างนั้น ร่างบางในอ้อมกอดจึงกอดตอบบ้าง

"ฉันอาจจะตายก็ได้"

"ใช่ นายเสี่ยงโดนยิงตายด้วยนั่นแหละ"    ทาเคอิ พูดออกมาอย่างรู้สึกผิด

"ไม่ใช่โดนยิงหรอก"  ร่างสูงปฏิเสธ

"หืม ?"

ร่างบางเอียงคอมองอย่างสงสัย หากไม่ใช่โดนยิง แล้วคนตรงหน้าเขาจะตายด้วยอะไร .....

"    ฉันอาจจะตาย ..... หากไม่มีนาย  "      

คำพูดนั้น ชัดเจนอยู่ในโสตประสาท ดังก้องซ้ำไปซ้ำมา จนคนฟังหน้าแดง ด้วยไม่คิดว่า คนแข็งกร้าวอย่าง โนดะ โชอิจิ หัวหน้ายากูซ่าผู้คุมเมืองโกเบ จะพูดประโยคแบบนี้ออกมาได้

"   ฉันคงอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่มีนาย ทาเคอิ "

ประโยคที่ตอกย้ำนั้น ทำให้คนฟังแทบจะหลอมละลาย ทาเคอิ ดันตัวขึ้นไปจูบ ริมฝีปากที่แตะสัมผัสกัน เร้าร้อนขึ้นเมื่อลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปในปาก สัมผัสความหวานของกันและกันอย่างดูดดื่ม จนกระทั่งพึงพอใจ 

สายตาสองคู่สบประสาน ราวกับจะอ่านออกถึงความคิดของอีกฝ่าย ร่างบางใช้นิ้วไล้ไปตามใบหน้าคมเข้ม เจ้าของเรือนผมสีดำนั่น ก่อนจะหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก แล้วจ้องเข้าไปยังนัยน์ตาสีรัตติกาล แล้วเอื้อนเอ่ยคำพูดแสนหวาน .....

"โนดะ โชอิจิ ฉันคนนี้จะอยู่ข้างนายตลอดไป เพราะแค่พูดว่า ฉันรักนาย ครั้งเดียวคงไม่พอ"

-The End-