Fic 005
Fic (DMC 3-เกมส์ Devil May Cry ภาค 3) : Dante (ดันเต้) X Vergil (เวอร์จิล)
Fiction ตอนสั้นๆ ตอนเดียวจบ : แต่งจากภาพ เห็นอะไร รู้สึกอยากเขียนยังไง ก็พิมพ์อย่างนั้น
ใบหน้าเรียบเฉย จ้องมองคนที่มีใบหน้าเดียวกันอย่างไม่สบอารมณ์ เสื้อคลุมยาว สีน้ำเงินปลิวไหวท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน สายตาจับจ้องอย่างไม่ลดละ มือขวากำด้ามจับของดาบไว้แน่น ในใจไร้ซึ่งความสับสนใด เขาพร้อมที่ใช้ก้าวออกไป เพื่อฟาดฟันสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ขาดกระจุย
ต่างกันกับอีกคน ผู้มีใบหน้าเดียวกันนั้น ยืนมองอาภรสีน้ำเงินอย่างยิ้มกริ่ม สายตาหยอกเย้าและเดาอารมณ์ไม่ได้ เสื้อผ้าในโทนสีแดงดูกระฉับกระเฉงเหมาะกับบุคลิก รอยยิ้มปรากฏตรงมุมปากเป็นระยะ คล้ายกำลังกลั้นหัวเราะ มีเพียงมือข้างหนึ่งเท่านั้น ที่จับดาบไว้อย่างมั่นคง ราวกับท่าทางนั้น ก็พร้อมที่จะฟาดฟันทุกอย่างที่ขวางหน้าด้วยเช่นกัน
“เอาเลย พี่ชาย จะฆ่ากันให้ตายตรงนี้ก็ไม่แปลก โลกนี้มันไม่อะไรจะน่าประหลาดใจไปมากกว่ามี ปีศาจ ผุดขึ้นกลางเมืองอีกแล้วล่ะ”
คำพูดนั้น มิได้สร้างความกระทบกระทั่งให้คนฟังแม้แต่น้อย ร่างกายที่ยืนนิ่ง มีเพียงชายผ้าคลุมที่พลิ้วไปตามลมที่ยังคงขยับอยู่ สายตาของเขาเด็ดเดี่ยว จับจ้องเป้าหมายอย่างไม่ลดละ ไร้วาจาเอื้อนเอ่ย
“เอ้า !!! เร็วสิ ถ้าจะไม่สู้กัน ก็กลับไปกับฉัน ดีกว่า ....”
ไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ร่างสูงกำยำชะงักเท้าไปด้านหลัง ยกดาบป้องกันการโจมตีของคนตรงหน้าได้อย่างฉิวเฉียด ใกล้กันเพียงลมหายใจ มองเห็นใบหน้าพี่ชายผู้ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างชัดเจน ราวกับมองดูภาพเสมือนในกระจกเงา ช่างเป็นใบหน้าเดียวกันที่แตกต่างกันเพียงแค่ สายตา
“จะไม่รอให้ฉันพูดจบก่อนรึไง เวอร์จิล”
“ถ้าเจ้าไม่เอาสร้อยคอนั่นมาให้ข้า ข้าก็ไม่มีทางเลือกอื่น”
“อย่ามาตลกน่า ทางเลือกมันมีเสมอ แค่นายไม่อยากเลือกมันเท่านั้นเอง !!!”
เสียงดาบฟาดฟันกันดังสนั่นไปทั่ว คลื่นกระแทกอัดอากาศให้กระจายตัวเป็นแรงดันมหาศาล แผ่ออกไปในวงกว้าง สร้างความเสียหายให้บริเวณโดยรอบ แต่ลูกครึ่งปีศาจทั้งสอง ยังคงต่อสู้กันไปอย่างไม่หยุดหย่อน พวกเขาวิ่งเข้าหากัน และผละออกจากกัน ยามเสียงดาบกระทบดังลั่น สร้างรอยแผลและหยดเลือดให้ไหลลงบนพื้นที่นั้นอย่างต่อเนื่อง ทว่า ไร้ซึ่งความเจ็บ ความรู้สึกเหนื่อย ความท้อแท้ สิ่งเหล่านั้นได้หายไป เมื่อพวกเขาตกอยู่ในวังวนแห่งการต่อสู้ เมื่อเริ่มรู้สึกสนุก และพึงพอใจกับการต่อสู้แห่งหายนะนี้ พวกเขาเริ้มสูญเสียความเป็นมนุษย์ .... จิตใจกำลังเข้าสู้สภาวะเดิม และเกือบจะกลายเป็นปีศาจ
“อยากตายนักใช่มั้ย ? ดันเต้”
“ก็นายอยากจะฆ่าฉันก่อนทำไมล่ะ”
“ข้าบอกให้เอาสร้อยนั่นมา”
“ของนายก็มีจะมาเอาที่ฉันทำไม แม่ก็แบ่งให้ไว้ทั้งสองคน มันเท่าเทียมกันแล้วนี่”
“หยุดพูดนะ !!!”
ร่างสูงในชุดคลุมสีน้ำเงิน มีอาการหงุดหงิดและระเบิดอารมณ์ออกมาในทันที ที่ได้ยินประโยคนั้น เขาพุ่งเข้าใส่คนตรงหน้า หมายจะเอาชีวิตให้ได้ สายตานั้นดุดันและกลายเป็นสีดำ มือนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนสภาพเป็นลักษณะที่ไม่ใช่มนุษย์ ดาบนั้นพุ่งตรงไปข้างหน้า เสียงร้องคำรามของปีศาจดังกึกก้อง !!!
“ฉึก !!”
ชายหนุ่มยืนนิ่งไม่หลีกหลบ ใต้อกซ้ายมีดาบเจาะผ่านเข้าไปถึงด้านหลัง เลือดแดงฉานไหลซึมออกมา มือมัจจุราชที่ถือดาบคร่าชีวิตค่อยๆเปลี่ยนกลับเป็นมือขาวเนียนเยี่ยงมนุษย์ นัยน์ตาสีดำเปลี่ยนกลับเป็นอย่างเดิม ใบหน้าดุดันเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นใบหน้าแห่งความโศกเศร้า
“พอใจรึยัง ? ..... เวอร์จิล”
ไร้เสียงตอบ มือนั้นยังกำแน่นอยู่ที่ด้ามจับของดาบ ใบหน้าเศร้าสลด นัยน์ตาร้อนผ่าว
“ทำไมนายถึงได้จงเกลียดจงชังมนุษย์นัก ?”
“เพราะพวกมันอ่อนแอ”
“นายก็เป็นครึ่งมนุษย์ เหมือนฉัน ทำไมนายต้องแสวงหาพลังปีศาจเต็มรูปแบบขนาดนั้น ?”
“ข้าอยากได้พลังของพ่อ”
“เราทั้งคู่มีพลังของพ่อ เราจะกลายร่างเป็นปีศาจที่น่าเกลียดทำไม ในเมื่อเรามีร่างกายที่สวยงามอยู่แล้ว”
“อั่ก !!!”
มือนั้นกดดาบให้ลึกเข้าไปอีก ความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา ทำให้ชายหนุ่มก้มลงมองดูเลือดที่เหมือนจะไหลออกมามากขึ้น สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บคงไม่ใช่ดาบเล่มนี้ หากแต่เป็นเจ้าของดาบมากกว่า
“พ่อไม่ได้อยากมีพลังนั่น พ่อมาที่นี่เพื่อใช้ชีวิตธรรมดากับมนุษย์ กับแม่ไง พ่อถึงได้ตายเพื่อปกป้องเรา ปกป้องแม่ นายจำไม่ได้เหรอ เวอร์จิล คิดบ้างสิวะ !!!”
“ท่านพ่อ อ่อนแอเกินไป ข้าจะไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้น”
“พ่อไม่ได้อ่อนแอ พ่อน่ะเข้มแข็ง เข้มแข็งพอที่จะสู้เพื่อปกป้องและเสียสละเพื่อคนที่ตัวเองรักตะหากล่ะ เจ้าบ้า !!!”
ผู้ที่เหมือนจะเสียเปรียบ ใช้มือทั้งสองข้างจับคมดาบแล้วดึงออกจากตัวเองราวกับคนที่บ้าคลั่ง เขาตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด หรือโกรธแค้นก็ไม่ทราบได้ ลุกขึ้นยืนทั้งๆที่เลือดยังไหลออกมาไม่หยุด จับดาบยกขึ้นมาทั้งๆที่ยังรู้สึกเจ็บไม่หาย จ้องมองชายในผ้าคลุมสีน้ำเงินอย่างบอกอารมณ์ไม่ถูก มือนั้นเริ่มกลายเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ คล้ายกับที่อีกฝ่ายเคยทำก่อนหน้านี้
“ก็ได้ ถ้านายไม่หยุด ฉันจะทำให้นายหยุดเอง เวอร์จิล”
“ก็ลองดูสิ”
“อย่าลืม !!! ฉันมันก็ปีศาจเหมือนกัน !!!”
เสียงดาบฟาดฟันกันดังสนั่นไปทั่วอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ แรงอัดอากาศหนักหน่วง และท่วงท่าการต่อสู้นั่นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ราวกับมีระเบิดอยู่ใจกลางเมือง ในการต่อสู้ที่ดูเหมือนจะไม่มีใครแพ้หรือชนะ ร่างกายมนุษย์ได้หายไป ปรากฏเป็นร่างเงาของปีศาจสองตน กำลังต่อสู้กันอยู่อย่างน่าสยดสยอง
เสียงหวานดังกังวานในโสตประสาท
เสียงหวานที่ราวกับปลอบประโลมจิตใจ ดังขึ้นในความคิดของปีศาจอีกตนหนึ่ง
การต่อสู้ชะงักลง ร่างกายปีศาจกลับกลายมาเป็นมนุษย์ผมสีเงิน ทั้งคู่ทิ้งดาบลงพื้นแทบจะพร้อมกัน แต่ผู้ที่มีปฏิกิริยาไวกว่าเห็นทีจะเป็นชายหนุ่มในชุดแดง ดันเต้ ก้าวเท้าวิ่งออกไปในขณะที่ดาบยังไม่ทันแตะพื้น เขาวิ่งตรง
ไปยังคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา ... แล้วสวมกอด
“พอแล้ว เวอร์จิล กลับบ้านกันเถอะ”
“..............”
“ฉันมีพิซซ่า อร่อยมากเลยนะ นายเคยกินรึยัง ?”
“..............”
“นายหยิบดาบขึ้นมาแทงฉันตอนนี้เลยก็ได้ แต่ถ้านายไม่ทำ ฉันจะพานายกลับบ้าน ”
“..............”
เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา ชายหนุ่มจึงปล่อยพี่ชายของเขา ให้ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เขาก้มลงหยิบดาบที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วนำไปไว้ในมือของผู้ที่เป็นเจ้าของ โดยไม่คำนึงถึงอันตรายที่อาจะเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย .... สายตาของอีกคน มองกลับมาด้วยความประหลาดใจ
“กลับบ้านกันเถอะ เวอร์จิล”
“... บ้าน ... ? ...”
เพียงแค่คำสั้นๆ แต่ทำให้คนฟังยิ้มกว้างได้ เขาชี้ไปทางตะวันออกของเมือง บนเนินเขาเล็กๆ ที่มองเห็นได้จากจุดการต่อสู้นี่ สถานที่ที่ทั้งสองคุ้นตา …. ‘บ้าน’ ของพวกเขา ….
ดันเต้ มองดูพี่ชายของเขา ในขณะที่เวอร์จิลกำลังมองไปยังเนินเขาเล็กๆนั่น แว่บหนึ่งนั้น สิ่งที่ดันเต้เห็นอาจจะเป็นจินตนาการ สิ่งที่เขามองเห็นนั้นช่างหาได้ยากยิ่ง เกินกว่าที่ใครจะมองเห็นได้ .... เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ยืนมองสิ่งล้ำค่านี้
สิ่งที่เขาเห็นนั้น คือ .... รอยยิ้มเล็กๆ ของเวอร์จิล ....
Fiction ตอนสั้นๆ ตอนเดียวจบ : แต่งจากภาพ เห็นอะไร รู้สึกอยากเขียนยังไง ก็พิมพ์อย่างนั้น
ใบหน้าเรียบเฉย จ้องมองคนที่มีใบหน้าเดียวกันอย่างไม่สบอารมณ์ เสื้อคลุมยาว สีน้ำเงินปลิวไหวท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน สายตาจับจ้องอย่างไม่ลดละ มือขวากำด้ามจับของดาบไว้แน่น ในใจไร้ซึ่งความสับสนใด เขาพร้อมที่ใช้ก้าวออกไป เพื่อฟาดฟันสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ขาดกระจุย
ต่างกันกับอีกคน ผู้มีใบหน้าเดียวกันนั้น ยืนมองอาภรสีน้ำเงินอย่างยิ้มกริ่ม สายตาหยอกเย้าและเดาอารมณ์ไม่ได้ เสื้อผ้าในโทนสีแดงดูกระฉับกระเฉงเหมาะกับบุคลิก รอยยิ้มปรากฏตรงมุมปากเป็นระยะ คล้ายกำลังกลั้นหัวเราะ มีเพียงมือข้างหนึ่งเท่านั้น ที่จับดาบไว้อย่างมั่นคง ราวกับท่าทางนั้น ก็พร้อมที่จะฟาดฟันทุกอย่างที่ขวางหน้าด้วยเช่นกัน
“เอาเลย พี่ชาย จะฆ่ากันให้ตายตรงนี้ก็ไม่แปลก โลกนี้มันไม่อะไรจะน่าประหลาดใจไปมากกว่ามี ปีศาจ ผุดขึ้นกลางเมืองอีกแล้วล่ะ”
คำพูดนั้น มิได้สร้างความกระทบกระทั่งให้คนฟังแม้แต่น้อย ร่างกายที่ยืนนิ่ง มีเพียงชายผ้าคลุมที่พลิ้วไปตามลมที่ยังคงขยับอยู่ สายตาของเขาเด็ดเดี่ยว จับจ้องเป้าหมายอย่างไม่ลดละ ไร้วาจาเอื้อนเอ่ย
“เอ้า !!! เร็วสิ ถ้าจะไม่สู้กัน ก็กลับไปกับฉัน ดีกว่า ....”
ไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ร่างสูงกำยำชะงักเท้าไปด้านหลัง ยกดาบป้องกันการโจมตีของคนตรงหน้าได้อย่างฉิวเฉียด ใกล้กันเพียงลมหายใจ มองเห็นใบหน้าพี่ชายผู้ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างชัดเจน ราวกับมองดูภาพเสมือนในกระจกเงา ช่างเป็นใบหน้าเดียวกันที่แตกต่างกันเพียงแค่ สายตา
“จะไม่รอให้ฉันพูดจบก่อนรึไง เวอร์จิล”
“ถ้าเจ้าไม่เอาสร้อยคอนั่นมาให้ข้า ข้าก็ไม่มีทางเลือกอื่น”
“อย่ามาตลกน่า ทางเลือกมันมีเสมอ แค่นายไม่อยากเลือกมันเท่านั้นเอง !!!”
เสียงดาบฟาดฟันกันดังสนั่นไปทั่ว คลื่นกระแทกอัดอากาศให้กระจายตัวเป็นแรงดันมหาศาล แผ่ออกไปในวงกว้าง สร้างความเสียหายให้บริเวณโดยรอบ แต่ลูกครึ่งปีศาจทั้งสอง ยังคงต่อสู้กันไปอย่างไม่หยุดหย่อน พวกเขาวิ่งเข้าหากัน และผละออกจากกัน ยามเสียงดาบกระทบดังลั่น สร้างรอยแผลและหยดเลือดให้ไหลลงบนพื้นที่นั้นอย่างต่อเนื่อง ทว่า ไร้ซึ่งความเจ็บ ความรู้สึกเหนื่อย ความท้อแท้ สิ่งเหล่านั้นได้หายไป เมื่อพวกเขาตกอยู่ในวังวนแห่งการต่อสู้ เมื่อเริ่มรู้สึกสนุก และพึงพอใจกับการต่อสู้แห่งหายนะนี้ พวกเขาเริ้มสูญเสียความเป็นมนุษย์ .... จิตใจกำลังเข้าสู้สภาวะเดิม และเกือบจะกลายเป็นปีศาจ
“อยากตายนักใช่มั้ย ? ดันเต้”
“ก็นายอยากจะฆ่าฉันก่อนทำไมล่ะ”
“ข้าบอกให้เอาสร้อยนั่นมา”
“ของนายก็มีจะมาเอาที่ฉันทำไม แม่ก็แบ่งให้ไว้ทั้งสองคน มันเท่าเทียมกันแล้วนี่”
“หยุดพูดนะ !!!”
ร่างสูงในชุดคลุมสีน้ำเงิน มีอาการหงุดหงิดและระเบิดอารมณ์ออกมาในทันที ที่ได้ยินประโยคนั้น เขาพุ่งเข้าใส่คนตรงหน้า หมายจะเอาชีวิตให้ได้ สายตานั้นดุดันและกลายเป็นสีดำ มือนั้นเริ่มแปรเปลี่ยนสภาพเป็นลักษณะที่ไม่ใช่มนุษย์ ดาบนั้นพุ่งตรงไปข้างหน้า เสียงร้องคำรามของปีศาจดังกึกก้อง !!!
“ฉึก !!”
ชายหนุ่มยืนนิ่งไม่หลีกหลบ ใต้อกซ้ายมีดาบเจาะผ่านเข้าไปถึงด้านหลัง เลือดแดงฉานไหลซึมออกมา มือมัจจุราชที่ถือดาบคร่าชีวิตค่อยๆเปลี่ยนกลับเป็นมือขาวเนียนเยี่ยงมนุษย์ นัยน์ตาสีดำเปลี่ยนกลับเป็นอย่างเดิม ใบหน้าดุดันเปลี่ยนเป็นเรียบเฉย ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นใบหน้าแห่งความโศกเศร้า
“พอใจรึยัง ? ..... เวอร์จิล”
ไร้เสียงตอบ มือนั้นยังกำแน่นอยู่ที่ด้ามจับของดาบ ใบหน้าเศร้าสลด นัยน์ตาร้อนผ่าว
“ทำไมนายถึงได้จงเกลียดจงชังมนุษย์นัก ?”
“เพราะพวกมันอ่อนแอ”
“นายก็เป็นครึ่งมนุษย์ เหมือนฉัน ทำไมนายต้องแสวงหาพลังปีศาจเต็มรูปแบบขนาดนั้น ?”
“ข้าอยากได้พลังของพ่อ”
“เราทั้งคู่มีพลังของพ่อ เราจะกลายร่างเป็นปีศาจที่น่าเกลียดทำไม ในเมื่อเรามีร่างกายที่สวยงามอยู่แล้ว”
“ สวยงามในสายตาเจ้า แต่สำหรับข้า มันน่ารังเกียจ !!! ”
“อั่ก !!!”
มือนั้นกดดาบให้ลึกเข้าไปอีก ความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามา ทำให้ชายหนุ่มก้มลงมองดูเลือดที่เหมือนจะไหลออกมามากขึ้น สิ่งที่ทำให้เขาเจ็บคงไม่ใช่ดาบเล่มนี้ หากแต่เป็นเจ้าของดาบมากกว่า
“พ่อไม่ได้อยากมีพลังนั่น พ่อมาที่นี่เพื่อใช้ชีวิตธรรมดากับมนุษย์ กับแม่ไง พ่อถึงได้ตายเพื่อปกป้องเรา ปกป้องแม่ นายจำไม่ได้เหรอ เวอร์จิล คิดบ้างสิวะ !!!”
“ท่านพ่อ อ่อนแอเกินไป ข้าจะไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้น”
“พ่อไม่ได้อ่อนแอ พ่อน่ะเข้มแข็ง เข้มแข็งพอที่จะสู้เพื่อปกป้องและเสียสละเพื่อคนที่ตัวเองรักตะหากล่ะ เจ้าบ้า !!!”
ผู้ที่เหมือนจะเสียเปรียบ ใช้มือทั้งสองข้างจับคมดาบแล้วดึงออกจากตัวเองราวกับคนที่บ้าคลั่ง เขาตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด หรือโกรธแค้นก็ไม่ทราบได้ ลุกขึ้นยืนทั้งๆที่เลือดยังไหลออกมาไม่หยุด จับดาบยกขึ้นมาทั้งๆที่ยังรู้สึกเจ็บไม่หาย จ้องมองชายในผ้าคลุมสีน้ำเงินอย่างบอกอารมณ์ไม่ถูก มือนั้นเริ่มกลายเป็นสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์ คล้ายกับที่อีกฝ่ายเคยทำก่อนหน้านี้
“ก็ได้ ถ้านายไม่หยุด ฉันจะทำให้นายหยุดเอง เวอร์จิล”
“ก็ลองดูสิ”
“อย่าลืม !!! ฉันมันก็ปีศาจเหมือนกัน !!!”
เสียงดาบฟาดฟันกันดังสนั่นไปทั่วอีกครั้ง ทว่าคราวนี้ แรงอัดอากาศหนักหน่วง และท่วงท่าการต่อสู้นั่นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ราวกับมีระเบิดอยู่ใจกลางเมือง ในการต่อสู้ที่ดูเหมือนจะไม่มีใครแพ้หรือชนะ ร่างกายมนุษย์ได้หายไป ปรากฏเป็นร่างเงาของปีศาจสองตน กำลังต่อสู้กันอยู่อย่างน่าสยดสยอง
“ดันเต้ อย่าต่อสู้กับพี่ชายของลูก ”
เสียงหวานดังกังวานในโสตประสาท
“เวอร์จิล .... ดันเต้ คือน้องชายของลูก เขาเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของลูกนะ ”
เสียงหวานที่ราวกับปลอบประโลมจิตใจ ดังขึ้นในความคิดของปีศาจอีกตนหนึ่ง
การต่อสู้ชะงักลง ร่างกายปีศาจกลับกลายมาเป็นมนุษย์ผมสีเงิน ทั้งคู่ทิ้งดาบลงพื้นแทบจะพร้อมกัน แต่ผู้ที่มีปฏิกิริยาไวกว่าเห็นทีจะเป็นชายหนุ่มในชุดแดง ดันเต้ ก้าวเท้าวิ่งออกไปในขณะที่ดาบยังไม่ทันแตะพื้น เขาวิ่งตรง
ไปยังคนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเขา ... แล้วสวมกอด
“พอแล้ว เวอร์จิล กลับบ้านกันเถอะ”
“..............”
“ฉันมีพิซซ่า อร่อยมากเลยนะ นายเคยกินรึยัง ?”
“..............”
“นายหยิบดาบขึ้นมาแทงฉันตอนนี้เลยก็ได้ แต่ถ้านายไม่ทำ ฉันจะพานายกลับบ้าน ”
“..............”
เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา ชายหนุ่มจึงปล่อยพี่ชายของเขา ให้ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เขาก้มลงหยิบดาบที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา แล้วนำไปไว้ในมือของผู้ที่เป็นเจ้าของ โดยไม่คำนึงถึงอันตรายที่อาจะเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย .... สายตาของอีกคน มองกลับมาด้วยความประหลาดใจ
“กลับบ้านกันเถอะ เวอร์จิล”
“... บ้าน ... ? ...”
เพียงแค่คำสั้นๆ แต่ทำให้คนฟังยิ้มกว้างได้ เขาชี้ไปทางตะวันออกของเมือง บนเนินเขาเล็กๆ ที่มองเห็นได้จากจุดการต่อสู้นี่ สถานที่ที่ทั้งสองคุ้นตา …. ‘บ้าน’ ของพวกเขา ….
ดันเต้ มองดูพี่ชายของเขา ในขณะที่เวอร์จิลกำลังมองไปยังเนินเขาเล็กๆนั่น แว่บหนึ่งนั้น สิ่งที่ดันเต้เห็นอาจจะเป็นจินตนาการ สิ่งที่เขามองเห็นนั้นช่างหาได้ยากยิ่ง เกินกว่าที่ใครจะมองเห็นได้ .... เขาอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ว่า เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ยืนมองสิ่งล้ำค่านี้
สิ่งที่เขาเห็นนั้น คือ .... รอยยิ้มเล็กๆ ของเวอร์จิล ....
-The End-
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น